Hannah van der Horst-de Gelder

24 jaar, vrouw met ASS

Blog geplaatst op: 9-12-2023

 

 

Het gaat prima

 

Ik ben een gevoelsmens, maar ik moet toegeven dat het mij soms meer ontbreekt aan gevoel dan ik zou willen en dan ik wil toegeven. Wat blijft er nog van mij over als ik een gevoelsmens zeg te zijn en niks voel? Ik ben ook wel rationeel hoor, maar toch ontbreekt er iets. Als ik opzoek ga naar mijn gevoel kom ik eigenlijk altijd uit bij negatieve gevoelens. Dan forceer ik het door naar muziek te luisteren, maar dan word ik geraakt in mijn verdriet. Zit dat verdriet er nog echt? Of is dat een willekeurige emotie die op dat moment even opgeroepen wordt? 

 

Ik heb een aantal jaren therapie gehad en het heeft zeker geholpen. Ik zou zelfs zeggen dat ik mijzelf echt heb leren begrijpen. Maar toch begin ik altijd weer te twijfelen. Dan zit mijn hoofd vol, dan weet ik niet meer wat ik denk en waarom ik zo denk. Dan is het een chaos tussen alle mogelijke gedachtes, gevoelens en het ontbreken ervan. Op dat soort momenten ben ik mij echt bewust van mijn beperking. Veel mensen met autisme willen het geen beperking noemen, maar voor mij is dat het wel. Het drukt niet altijd zwaar op mijn leven hoor, ik heb het ook op een bepaalde manier omarmd, maar op sommige momenten steekt het de kop op en kan ik even zwelgen in een bepaalde mate van uitzichtloosheid. Uitzichtloosheid in de zin van: mijn autisme zal mijn hele leven bij mij blijven, het is wie ik ben, en dat is nu eenmaal lastig. Ik raak soms gestrest en verdrietig dat ik mijn hele leven ga moeten vechten met, tegen en voor mijzelf. 

Soms, heel soms, komt alle emotie even ten volle naar boven. Dan voel ik wat ik eigenlijk écht voel, niet een soort opgeroepen verdriet, maar iets dat echt van binnen zit. Dat had ik laatst doordat ik het liedje ‘Be Kind to Yourself’ luisterde van Andrew Peterson. Twee zinnen hieruit die mij raken waar het echt pijn doet, wil ik graag delen: ‘If you only had a choice, you would rather be anyone else’ en ‘How does it end when the war that you’re in is just you against you against you?’ Deze twee zinnen hebben beiden iets te maken met een strijd met mijzelf. Hoewel ik mijn autisme echt volledig heb geaccepteerd, betekent dit niet dat het dan maar allemaal makkelijker is. Dat is een inzicht waaraan ik heb moeten leren toegeven: je kan de situatie zowel accepteren en er goed mee leven en tegelijkertijd toch pijn en moeite ervaren vanwege de blijvende moeilijkheden. Het kan goed met je gaan, maar dat betekent niet dat je altijd blij hoeft te zijn. Ik zie het als een soort litteken: altijd aanwezig, maar niet altijd even hinderlijk. Of een soort blauwe plek: het is er altijd, maar alleen als er op geduwd wordt, doet het pijn. Misschien is deze laatste voor mij wel de beste vergelijking. Soms stoot ik hard ergens tegenaan in het leven en dan kan het verdriet en de pijn weer op gaan spelen. Verdriet en pijn vanwege mijn autisme, maar ook van andere dingen in het leven die pijn hebben gedaan. Dat zal nooit echt weg gaan. In die zin is het dan toch ook meer een litteken: het gaat nooit echt weg en op sommige momenten word je er extra mee geconfronteerd.

 

Ik stel mijzelf vaak de vraag: ‘hoe gaat het met je?’ Vaak moet ik dan toegeven dat ik het niet goed weet. Ik vind dat ik niet mag klagen. Ik heb een goed leven, ik studeer, ben getrouwd en heb een dochter, ik heb vrienden en familie om mij heen. In die zin ben ik ook echt wel gelukkig. Ook als ik kijk naar de tijd waarin ik depressief was en met mijzelf in de knoop zat. Dat is nu zo anders, het is echt beter. Maar de kern en oorzaak van die negatieve ervaringen is niet weg. Dat blijft altijd. Daarom is mijn antwoord op de vraag ‘hoe gaat het met je?’ eigenlijk altijd ‘prima’. Voor mij betekent ‘goed’ dat ik nergens mee aan het worstelen ben, en dat ben ik eigenlijk altijd wel. ‘Prima’ geeft voor mij precies een goede nuance. Maar dat staat het levensgeluk niet in de weg. ‘Prima’ betekent niet dat ik geen hoge pieken kan ervaren. De mooie momenten in het leven houden mij staande. En gelukkig zijn dat er genoeg. 

 

Hannah

#autismebijvrouwen #ASS #chaos #litteken #verdriet #omarming



Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn. 

Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst. 

 

We willen iedereen de kans geven zijn/haar visie en reactie te geven. Wees wel respectvol naar elkaar. Daarnaast is FANN niet verantwoordelijk voor de inhoud van de reacties.

Commentaren: 2
  • #2

    Sylvia Stuurman (zaterdag, 16 december 2023 11:45)

    Ik heb wel eens het idee dat het ook vrijwel onmogelijk is om echt te beschrijven hoe je je voelt.
    De manier waarop gevoelens worden beschreven en benoemd suggereert dat je gevoelens in categorieën kunt indelen. Wat als dat helemaal niet zo is?

    Wat als elk gevoel uniek is, een combinatie van allerlei aspecten: de situatie waar je in zit, je lichamelijke gesteldheid, de reactie van je lichaam op dat alles?

    Soms heb ik het idee dat juist dat 'Ik heb geen idee hoe ik me voel' laat zien dat je juist heel goed in staat bent om gevoelens te duiden, te waarderen. Het zit, zoals ik dat zie, veel ingewikkelder in elkaar dan een simpel 'ik ben blij', of 'ik ben verdrietig'.

  • #1

    Sofie (zondag, 10 december 2023 22:19)

    De metafoor van de blauwe plek gebruik ik ook vaak. Ook zoals jij die beschrijft.....
    Je kunt jezelf ook geen vraag stellen. Dus niet jezelf vragen 'hoe gaat het met je?" ...
    Je kunt ook dagelijks tegen jezelf zeggen: 'heb jezelf heel erg lief'. Dat is hoe ik ermee omga. Als ik dat tegen mezelf zegt komt er meteen een soort rust over me heen....