Oeps, een verkeerde diagnose!

Stel je eens voor dat je naar een dokter gaat met je kind en er een verkeerde diagnose gesteld wordt. Dit is mij overkomen en ik denk jammer genoeg heel veel kinderen die vermoedelijk autisme hebben omdat autisme vroeger niet zo bekend was. Dat is nu wel anders, gelukkig!                                                                    

Woensdag 26 mei 1982 ben ik geboren. Er leek in het begin niks aan de hand te zijn. Tot mijn eerste levensjaar wandelde ik gewoon door de ‘normale’ ontwikkeling. Toen ging ik naar het consultatiebureau voor een gehoortest. De gehoortest ging niet zo goed. Sterker nog, ik reageerde nergens op. Bij een tweede afname van de test gebeurde hetzelfde. Mensen van het consultatiebureau maakte zich zorgen.

Toen werd ik naar diverse specialisten gestuurd. Eerst naar de KNO-arts. Nee, het was niet mijn gehoor. Toen naar de neuroloog. Nee, het was ook niet iets neurologisch. De neuroloog stuurde mij wel door naar een kinderfysiotherapeut omdat ik opvallend op mijn tenen liep. Er werd nog niet aan autisme gedacht. 

Na allerlei artsenbezoeken werd het steeds meer duidelijk dat er iets aan de hand was.                                                                                                                                       Ik praatte niet en had geen contact met andere kinderen. Ik was erg op volwassenen gesteld.                                       Zat helemaal in mijn eigen wereld. Was elke dag non-stop de hele dag aan het wiegen. Had heel veel tics. Rook aan allerlei voorwerpen die voorbijkwamen, bijvoorbeeld iets wat ik nog niet kende. Als er iemand op bezoek kwam dan voelde ik of diegene sleutelbossen bij zich had. Zo ja, dan pakte ik ze en deed ze in mijn mond. Als ik ze niet kon vinden, werd ik heel erg driftig. Toen ik twee jaar was, was mijn moeder ziek geworden. Ik schijn toen nogal overstuur gereageerd te hebben. Mijn moeder werd door het ambulancepersoneel het huis uitgerukt en naar het ziekenhuis gebracht. Mijn vader stond er even alleen voor om mij en mijn broer op te voeden. Dit was een hele zware periode voor ons hoewel ik me dit niet meer kan herinneren, gelukkig! Ik was niet stil te krijgen ‘s nachts en was doodsbang. Dit uitte zich in dwangmatigheden. Gelukkig kwam mijn moeder na tien dagen ziekenhuisopname weer thuis.

De neuroloog had me ook doorgestuurd naar een psychiater. Die observeerde mij een half uurtje en kwam tot de conclusie dat ik geestelijk gestoord was en uit huis moest. Dan ben je 2 jaar! Hij kwam tot die conclusie vanwege mijn reactie toen mijn moeder ziek was geworden. Mijn ouders hebben de sessie met de psychiater gestaakt en zijn zelf op zoek gegaan om tot de juiste diagnose te komen. 

Ouders voelen altijd het beste aan wat er met hun kind aan de hand is!                                                             

Toen hebben mijn ouders contact gezocht met het RIAGG (nu GGZ). Ik kreeg een kinder- en jeugd psychologe en ze heeft mij drie maanden geobserveerd in plaats van een half uurtje. En daar kwam de juiste diagnose uit: klassiek autisme! En ik mocht gewoon thuis blijven wonen.                                                             

Ik kreeg af en toe een huisbezoek van mijn kinder- en jeugd psychologe om mij beter te gaan begrijpen en ik kreeg een fantastische school op mijn derde levensjaar. Het was een school voor kinderen die spraak-taalproblemen, slechthorendheid en autisme hadden. Ik ging met het busje naar school .

Nu 35 jaar later ben ik geworden wat men helemaal niet verwacht had. Ik heb mijn autorijbewijs twee jaar geleden gehaald en ik ben YouTuber bij mijn eigen kanaal ‘Door het oog van een autist’. Graag deel ik mijn ervaringen daar. Om de week komt er op woensdag een nieuwe video online. Ik doe ook vrijwilligerswerk als ervaringsdeskundige. Af en toe geef ik gastlessen op scholen en in instellingen. FAN-TAS-TISCH vind ik dit! Mijn missie is om andere mensen te helpen door meer begrip te kweken voor autisme.  Dit doe ik door mezelf bloot te geven over hoe het is om autisme te hebben en daar mee om te gaan.                              

In de jaren ‘80 was het een taboe om tegen de psychiater in te gaan en alleen maar naar de geneesheer te luisteren (“wat hij zegt is waarheid!”). Ik ben mijn ouders eeuwig dankbaar dat ze dit hebben gedaan en dat ik nu op het juiste pad ben. Mijn gedachten gaan heel vaak uit naar hoe de situatie geweest zou zijn als ze wel naar de psychiater hadden geluisterd en ik inderdaad gewoon op mijn tweede jaar uit huis was geplaatst. Hoe zou dit geweest zijn? Dan zou ik het nooit zo ver geschopt hebben als nu.

 Judith

Volg me op: 

- Youtube: "Door het oog van een autist" 

- Instagram: "Door het oog van een autist" 

- Twitter: "Door het oog van een autist" 

- Facebook: "Door het oog van een autist"