Catharina
62 jaar, volwassen vrouw met vermoeden ASS, net gediagnosticeerd
Blog geplaatst op: 12-1-2023
Het oordeel is gevallen: er is vrijwel zeker sprake van autisme
Ik schreef in een vorige blog (Door de mand vallen) dat ik jarenlang dacht dat ik aan het zogeheten imposter syndroom lijd, maar sinds kort het vermoeden heb dat sommige van de kenmerken van het imposter syndroom – zoals een scherp inzicht in complexe zaken, perfectionisme, negatief zelfbeeld en laag gevoel van eigenwaarde, de lat hoog leggen en goed kunnen maskeren – ook zouden kunnen wijzen op hoog-functionerend autisme. Dus heb ik op mijn 62ste de stoute schoenen aangetrokken en een autisme test laten doen.
Het oordeel “Aan de hand van de afgenomen autisme test, kan er vrijwel met zekerheid gesteld worden dat er sprake is van een lichte mate van hoogfunctionerend autisme, in combinatie met een hoogbegaafd denkvermogen”. Het verklaart aan de ene kant wel een aantal dingen. Ik voel me vaak anders, een buitenstaander die vanaf de kant toekijkt. Ik ben veel te eerlijk en kom daardoor vaak bot over en heb moeite met het maken en onderhouden van vriendschappen. Aan de andere kant heb ik autistische kenmerken die ervoor gezorgd hebben dat ik een fantastische carrière in de academische wereld heb kunnen opbouwen. Denk aan – ik citeer hier uit het rapport van het autisme onderzoek – “sterk individualistisch in denken en doen”, mijn “hyperfocus op specifieke interessegebieden of werk” en mijn “perfectionistisch gedrag en hoge prestatiedrang”. Super handig om dat soort eigenschappen te hebben, toch?!
En toch zit ik een beetje met deze diagnose in de maag. Want wat moet ik hier nou op mijn leeftijd nog mee? Ik vind het eigenlijk prima dat ik “een logisch, rationeel en beredeneerd denker” ben en het feit dat ik “verminderd empathisch” ben is lastiger voor de ander dan voor mij. Maar er kriebelt ook wel iets. Het voelt toch ook een beetje als een oordeel, een vonnis. Alhoewel het dingen verklaart, ben ik tegelijk ook best verdrietig over deze diagnose. En vooral boos dat ik hier nu pas achter kom. Als ik de diagnose gekregen had toen ik nog jong was waren me vast een aantal teleurstellingen gespaard gebleven en had ik met bepaalde kenmerken kunnen leren omgaan. Maar nu, nu ik bijna met pensioen ben? Wat moet ik hier nu nog mee? Heeft het zin om op deze leeftijd nog te proberen aan bepaalde dingen te werken? En kan je op deze leeftijd eigenlijk nog vastgeroeste patronen veranderen en wil ik dit nog nu het naar mijn idee toch al te laat is?
Catharina
Meer informatie:
- Over het imposter syndroom: https://dejongepsychiater.nl/onderzoek/klinisch/de-vloek-van-slimme-mensen/
#autismebijvrouwen #ASS #latediagnose, #impostersyndroom, #teoudomteveranderen
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
We willen iedereen de kans geven zijn/haar visie en reactie te geven. Wees wel respectvol naar elkaar. Daarnaast is FANN niet verantwoordelijk voor de inhoud van de reacties.
Marijke (zaterdag, 17 juni 2023 12:01)
Dag Catharine,
Drie jaar geleden kreeg ik, op mijn 61e de diagnose autisme, op alle onderdelen, hoog intelligent. Ik lees jouw blog en de zin, ik ben te eerlijk en daardoor kan ik bot overkomen springt er uit.
Botheid werd mij verweten door een naast familielid, ik moest maar hulp gaan zoeken, was niet normaal.
Wat moet ik hier nu nog mee zeg je, vraag je je af.
Ik denk dat je zeker nog heel wat van je leven kan maken, met de diagnose als achtergrond, zeker als je het kan accepteren en er boeken over leest, dan vallen er zoveel dingen op hun plekje. Je bent jezelf, je bent goed zoals je bent, en je haalt nu al de positieve dingen naar voren, waarom dan veranderen ? . Er zijn helaas geen pilletjes voor. Maar gesprekken met een psycholoog over de alledaagse dingen van het leven, helpen mij heel erg goed.
Ik wens je ook toe dat je zo iemand vindt, waar je tegen aan kan kletsen,
Ik kom nu pas op deze site. Nu pas, na drie jaar te weten dat ik autist ben.
Denk dat ik ook een stukje ga schrijven,
Els (maandag, 06 maart 2023 14:39)
Lieve Catharina en andere lotgenoten,
Ten eerste is het nooit te laat om te groeien en te ontwikkelen. In hoeverre jij het nodig vindt om aan jezelf te 'werken', bepaal jij zelf. Ik ben 53 en worstel al heel mijn leven met mezelf en met mijn omgeving. Ik kreeg de diagnose Borderline, waar ik het niet mee eens ben. Nu ik steeds meer lees over ASS begint het voor mij steeds duidelijker te worden. Ik wil dit graag laten onderzoeken. Niet omdat ik er nog iets mee moet, maar omdat ik denk dat ik dan beter kan accepteren dat het gaat zoals het gaat. En hopelijk mijn naaste omgeving ook. Ik hoop dat dat mij meer rust geeft. Misschien helpt dat jou ook..
Maria (maandag, 06 maart 2023 13:27)
Ik ben 61 en ik twijfel ook al heel lang of ik me wil laten onderzoeken. Ik weet haast zeker dat ik ADD heb, maar ik herken ook veel autisme kenmerken. Ik lijk veel op mijn moeder. Sinds kort weet ik dat twee van de drie kinderen van de broer van mijn moeder ASS hebben.
Mikkiko (maandag, 23 januari 2023 11:42)
Beste Catharina,
Het is naar mijn overtuiging nooit te laat om met jezelf aan de slag te gaan! Misschien dat deze diagnose je iets levert waar je mee verder kunt, al is het maar om je eigen valkuilen maar ook kwaliteiten in de juiste context te leren zien. En (een deel van) je valkuilen misschien ook kunnen herwaarderen als je 'charmes'?
Ik leer (na mijn diagnose met 61 jaar) op mijn 75e nog steeds en leer zelfs mezelf te resetten: eindelijk mag ik van mezelf zijn wie ik ben, met bijzonderheden (dat weer wel). Maar dat kost tijd en training. Ik wens je veel kracht en op termijn toenemende tevredenheid met wie je bent.
Lieve groet, Mikkiko
Catharina (dinsdag, 17 januari 2023 17:19)
Dankjewel voor de lieve reacties. Goed te horen dat het herkenbaar is en ik misschien in de toekomst milder en minder streng voor mezelf ga zijn. Wat betreft het 'officieel' maken Lennie: ik denk dat je dat alleen moet doen als het jezelf zal helpen. In mijn geval wilde ik het graat weten omdat ik me anders de rest van mijn leven ga afvragen of ik het nou wel of niet heb. Die keuze zal voor iedereen verschillend zijn. Nogmaals bedankt voor jullie reacties.
Renate (zaterdag, 14 januari 2023 22:32)
Catharina, lotgenoot.. ik wodt dit jaar 57 en kreeg de diagnose ASS een klein jaar geleden. Voor mij is het nu vooral nog een opluchting omdat ik veel meer snap van vroeger en nu. En ik ben minder 'streng' voor mezelf en kan (in kleine stapjes) meer voor mezelf kiezen en minder maskeren. Best moeilijk om hardnekkige patronen en gedragingen om te buigen, en daar ook nog begrip voor te vragen vanuit je omgeving. Maar rgelmatig ook een opluchting dat veel dingen niet meer 'moeten'.
Lennie (vrijdag, 13 januari 2023 20:06)
Ik kreeg bij de therapeute vorig jaar te horen dat ze een sterk vermoeden hadden van Autisme.
Ook ik ben 62 , nu ben ik al een jaar mijzelf aan het afvragen of het in heeft om dit “officieel” te maken, wat dit voor meerwaarde heeft voor mij, het te laten bevestigen door een onderzoek.
Ik weet het niet.
Jam van der Aa (donderdag, 12 januari 2023 17:12)
Ik herken me, deels, in je reactie op de diagnose. Het is twee jaar geleden dat ik mijn diagnose kreeg. Ik weet inmiddels dat het verdriet en de boosheid, waarschijnlijk, plaats zullen maken voor een scala aan (gemengde) emoties en wellicht fases van ontkenning.
Ter overweging (en hopelijk wat troost)
Ik ga er losjes vanuit dat er nu 2/3 van het (volwassen) leven opzit.
Misschien lukt het je om te zien dat er dus nog een leven is na je pensioen, een soort nieuw begin waarin veranderende omgang met jezelf een rol kan krijgen.
Waarin je jezelf, met de wetenschap van nu, bij de hand kunt nemen en er nog een mooie tijd van kunt maken. Want aan dingen 'werken' kan ook betekenen dat je een milde blik leert hebben over de kenmerken die wat minder geweldig zijn, maar nu eenmaal bij je zijn gaan horen.
In ieder geval wens ik je die mildheid toe.