Tennisles

Hoi! Ik ben Sietske en ik schreef al eerder een aantal blogs voor FANN. Dit keer wil ik er graag eentje schrijven over een ervaring van gisteren. Wat eerst vooral een ‘negatieve’ ervaring voor mij was, probeer ik nu ook om te buigen naar iets positiefs, naar hoop. Ik neem jullie hier graag in mee. Misschien heeft iemand er wat aan :-).

Op de maandagavond ga ik naar tennis voor mensen met een beperking. Ik noem het eigenlijk gewoon tennisles, waar iedereen zichzelf kan/mag zijn! Ik ga altijd samen met medebewoners van mijn woonlocatie, met begeleiding. Dat vind ik fijn, want we leren elkaar zo ook op een andere manier kennen. Het is altijd erg gezellig. Er is een trainster en er helpen een aantal vrijwilligers van de tennisvereniging. 

Gister had ik een ‘crash’ in mijn hoofd gekregen tijdens de tennisles. De crash ontstond door onduidelijkheid, worstelingen met mijn eigen gedachten hierover, en het niet op tijd durven aangeven van overprikkeling. De trainster zei tijdens de training dat we de backhand gingen oefenen (een bepaalde slag bij tennis), maar de vrijwilligster waarmee ik tenniste zei dat ze af en toe ook de forehand zou aanspelen. Verwarrend dus. Ze praatte ondertussen heel veel tussendoor, ze probeerde mij tips te geven na elke slag, maar het was te veel informatie voor mijn hoofd. Mijn gedachten gingen zo van: stop, stop alsjeblieft, te veel informatie en onduidelijkheid. Toen lukte het tennissen automatisch ook minder goed (logisch). Ik miste de bal regelmatig. De spanning liep hoger op en uiteindelijk barste ik in huilen uit. Ik liep huilend van het veld af, naar mijn fiets toe. Niet om weg te fietsen, maar omdat dat het enige vertrouwde voorwerp was in de buurt (gek he, maar daar val ik dan echt op terug). Begeleiding was achter mij aan gelopen, had ik later door. Ze hielp mij om rustig te worden. Daarna gingen we terug naar het veld. 

De trainster kwam naar mij toe en zei hele lieve woorden:

• Hier mag jij jezelf zijn, tennis is hier leuk en ontspanning! Dus je mag altijd aangeven als iets je dwars zit.
• Iedereen is maar anders meid, en jij bent normaal (omdenken :-)). 

Ik koos ervoor om de rest van de les te kijken. Ik werd weer rustig en het was leuk om mijn medebewoners in actie te zien.

Toen ik thuis was ging ik de situatie analyseren. Het was mij vrij snel duidelijk waarom mijn hoofd het even niet handelde. Ik had de neiging om negatief te denken over mezelf: ik dacht, zie je wel, ik heb duidelijk een beperking, ik kan geen normale reacties geven op zoiets. Maar toen kwamen de opmerkingen van mijn trainster in mijn hoofd terug. Ik moest even glimlachen. Iedereen is maar anders, en ik ben normaal. En toen kreeg ik ook hoop. Ik krijg een psychosociale hulphond, Lilly. Ze is nu in opleiding. Wat zou het geweldig zijn als zij mij op zo’n moment kan ondersteunen (ze zal meer terug ‘praten’ dan mijn fiets ;)). Dat geeft mij hoop. Hoop voor de toekomst. 

Ik ben mezelf en mag mezelf zijn. Lilly gaat mij helpen daarin nog meer te geloven. En zo werd de tennisles een mooi moment. Een moment om stil te staan dat het allemaal goed komt. 

p.s. De vrijwilligster waar ik mee tenniste is een hele lieve en aardige mevrouw, maar misschien matcht het niet helemaal met mijn hoofd zo af en toe. Ligt dus aan de match, niet aan één van ons! 

Sietske