Leeftijdsgenoten

Vroeger als kind moest ik niks van ze hebben. Ik vond ze te direct en ze waren onvoorspelbaar. Ik had als kind weinig vriendinnetjes. Heel vaak sloeg ik de plank mis. 

Als ik een vriendinnetje van mijn eigen leeftijd leek te hebben, klikte het op een gegeven moment niet meer, de vriendschap liep dood. Zij was een stuk volwassener. 

Neem bijvoorbeeld de puberteit. In de puberteit was ik helemaal niet met jongens, eerste zoen, verkering, stiekem roken, stiekem drinken en uitgaan bezig. Ik klom liever in bomen, was een stuk speelser, bouwde hutten, speelde zelfs nog met poppen en met kinderen die 4 jaar jonger waren dan ik. 

Samen spelen in een groep vond ik heel moeilijk. Ik had de controle niet en probeerde de baas te spelen en zei dat de derde niet mee mocht doen. Uiteindelijk stond ik buiten de groep en mocht ík niet meer meedoen. Ik begrijp nu waarom het zo liep. Ik kan me moeilijk focussen op meerdere personen. Als ik met één iemand ben dan is dit te doen, ben ik met meerdere dan raak ik de controle kwijt. Hier gaat het eigenlijk over. 

Bovendien vind ik het moeilijk om het gesprek te volgen. Ik ben een beelddenker. Als iemand iets vertelt, dan zie ik allemaal plaatjes en beelden. Als het gesprek aangevuld wordt door een ander, raak ik de rode draad van het verhaal kwijt en ben ik niet meer geïnteresseerd. Bovendien praat ik graag over dingen die mij heel erg boeien. Bijvoorbeeld over mijn fiebs: Rubiks kubus, vliegen in een vliegtuig, heel veel landen bezoeken, schorpioenen, reizen, brillen, actrices waar ik mega fan van ben (bijvoorbeeld Olga Zuiderhoek), en noem verder maar op. Al gauw hebben sommige mensen hier geen zin meer in en dat is pijnlijk! 

Vriendschappen vind ik moeilijk. Als een vriendin het moeilijk heeft dan ben ik er wel voor haar. Alleen ik kan niet echt invoelen wat er is. Ik reageer hoe het me geleerd is. Als ze huilt, pak ik een glas water en troost ik haar. Ik probeer me in te leven waar zij mee zit. Dit is heel moeilijk voor mij. Ik kan me moeilijk inleven in een verdriet van een ander, omdat ik dit zelf op dat moment niet aanvoel. Tuurlijk doet het me wat als iemand huilt. Dit is geen leuk beeld. Mensen die me kennen, weten dit ook van me en mensen kunnen gewoon hun hart bij me kwijt. 

Judith Ros, een vrouw met autisme die net een piepklein beetje anders denkt

Meer informatie:

- Link naar mijn video over dit onderwerp vriendschappen: https://youtu.be/uS_vV0Xc1E0