Klein en meeslepend

Een paar jaar geleden was ik op vakantie in de Zwitserse Alpen. Ik liep over een smal paadje bezaaid met brokken steen. Boven op de stenige bergkam - alleen her en der groeide er nog een klein plukje groen tussen de rotsen - hield het paadje op en was er alleen nog de schijn van een mogelijke route. Verderop stond een hoge paal: een richtpunt. Het werd nu klauteren over losliggende stenen. Ik plaatste telkens voorzichtig het gewicht op mijn voorste voet, zoekend naar stabiliteit. De richel was smal en naar beide kanten liep het steil af. Toch wilde ik steeds een stap verder. De lucht was fris, er hing regen in de donkergrijze wolken. Het was vroeg in de ochtend en er was verder niemand te bekennen. Ik voelde de spanning maar ik was ook kalm. De situatie was helder en ik had de regie. 

Ik denk graag terug aan dit moment. Het was heerlijk intens en ik kreeg er heel veel energie van. Terug in mijn dagelijks leven zijn er weinig van dit soort momenten. Ik moet erg oppassen om niet overprikkeld te raken. Overprikkeling is ook intens, net als in de bergen wandelen, maar het mist alle helderheid. Alles loopt in elkaar over, er is geen grens meer tussen mij en de rest. Ik voel me uit elkaar getrokken. De wereld is alleen maar overdonderend en ik heb geen enkel antwoord meer. Ik mis mezelf. Het is wachten tot het zakt, tot het weer rustig en helder wordt in mijn hoofd en ik er weer ben. Ik trek me terug om bij te komen, zo vaak en zo lang als nodig is. Maar die noodzaak maakt het lastig om verantwoordelijkheden te dragen want overprikkeling laat zich niet plannen of voorspellen. Langzaam maar zeker is mijn leven steeds kleiner geworden. Ik heb geen voltijdbaan meer, ik plan geen weekendjes weg met vrienden en ik ben veel alleen. Saai is het niet, want emoties zijn er genoeg. Ik kan heel blij en diep gelukkig zijn, maar ook overspoeld worden door angst. Goed omgaan met al die emoties en met de prikkels van buitenaf is een dagtaak. Dat is wel eens eenzaam. Altijd bezig zijn met afwegen wat kan en lukt, en met telkens weer opnieuw herstellen maakt mijn wereld heel klein. Ik zou zoveel meer willen doen. 

Ik heb me lang afgevraagd waarom het me zo vaak te veel wordt. Wat ik verkeerd doe. Ik heb zo hard geprobeerd om me steeds terug te vechten en moest zo vaak toch weer accepteren dat het niet lukte. Nu is er een gedeeltelijk antwoord in de vorm van een ASS diagnose. Dat maakt veel los: opluchting, verdriet, rouw, boosheid. Ik ben verdrietig om al die jaren strijd, en om wat er niet voor mij weggelegd lijkt. Maar ook opgelucht dat ik niet meer zo hard hoef te proberen om mee te komen. Of zoals de komiek Hannah Gadsby het verwoordde: “At least now I know what my struggle is and getting to the starting line of normal is not it.”

Linde

Meer informatie:

• TedTalk van Hannah Gadsby: https://www.youtube.com/watch?v=87qLWFZManA