Kate
39 jaar, vrouw met ASS
Blog geplaatst op: 20-9-2020
Een verstoorde hechting?
Social media staat vol met foto’s van families of pasgeboren kinderen; niet zelden staan er in het onderschrift woorden zoals #geluk #gezegend #liefde etc. Logisch, niets vreemds aan en bovendien totaal menselijk. Voor mij werkt dit echter anders. Ik begrijp dat mensen om verschillende reden geen band hebben met familie, maar ik wil het graag hebben over een onvermogen; niet een keuze of andere reden waarom dit er niet is.
Eerder schreef ik over mijn onvermogen emoties goed te uiten en duiden, geen behoefte hebben aan ‘troosten’ en mij slecht kunnen verplaatsen in anderen. Een ‘band voelen met een ander’ is een ander ingewikkeld onderwerp voor mij.
Ik heb al 18 jaar een relatie; we zijn gelukkig, passen goed bij elkaar en hebben veel lol. Ik heb geen vrienden en weinig familie; een zus, geen ouders meer. Mijn zus heeft vier kinderen. Ik heb nooit kinderen gewild; te druk, onvoorspelbaar, de wereld is helemaal zo leuk niet, naast het feit dat ze ziek kunnen worden of er iets naars met ze gebeurd. Kortom: geen behoefte aan.
Ik voel niet echt een band met mijn zus of haar kinderen. Ik vind het ingewikkeld dit goed uit te leggen. Als ik ze zie, vind ik het leuk en heb ik lol met ze; ze zijn inmiddels op een leeftijd dat je met ze kan praten over van alles en ze zijn slim, lief en grappig. Ze vinden het ook leuk om mij te zien. Zie ik ze echter niet, ‘vergeet’ ik ze. Ik denk wel eens aan ze, maar er is geen behoefte hier iets mee te doen. Ik nodig ze thuis niet uit, ga nergens met ze naar toe. Ik overlaad ze met cadeautjes op verschillende momenten door het jaar heen, maar vind het moeilijk om verder betrokken te zijn. Ik voel het gewoon niet. Ook niet met mijn zus. Ik praat graag met haar als ik haar zie, maar bel haar nooit, stuur zelden berichtjes als ik niet een vraag heb. Ook zij is niet actief in het benaderen, daarvoor heeft ze het te druk (wat ik vervolgens weer prima vind want ik mis het niet).
Waarom voel ik zo goed de band in mijn relatie en ben ik heel goed in staat lief te hebben en er voor iemand te zijn, maar niet in alle andere gevallen? Is dit omdat ik mijn partner dagelijks zie? Omdat het altijd er is, het contact, de fysieke aanwezigheid?
Mijn ervaring is dat ik ‘actief’ bezig moet zijn met iemand wil ik dit blijven volhouden en voelen. Een vriendschap waarbij iemand regelmatig mailt of sms’t, dan blijft het leven en kan ik er energie in stoppen en vind ik het leuk. Maar wordt het minder, of heb ik er minder zin in, dan ben ik dat gevoel heel snel kwijt, zonder problemen overigens; ik heb er geen last van. Collega’s die na jaren fijn samenwerken vertrekken: ik zeg ze gedag, wens ze geluk en ik denk er niet meer aan; het is alsof iemand iets doorknipt, een soort draadje wat er was en direct breekt als iemand vertrekt. Ik voel daar niet veel bij. Komt iemand weer terug, dan is de ‘band’ er direct weer. Heel vreemd.
Ik mis mensen niet. Ik kan het redelijk snel goed met iemand vinden, maar ik vorm niet een band met iemand die maakt dat ik diegene ook na zijn of haar ‘vertrek’ wil blijven spreken of zien. Toen mijn moeder overleed was dat idem. Natuurlijk denk ik aan haar en heb ik herinneringen, maar dat zet niet iets in gang waarbij er een gemis optreedt. Het is er niet meer, ik voel het dan niet meer, althans, het ebt heel snel weg.
Het is vreemd om mensen zo betrokken te zien; een pasgeboren kind, het leuk vinden tante te zijn, een huwelijk van een broer, familiefeesten waar mensen blij zijn. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voelt, ik kijk ernaar en denk: “ik heb echt geen idee waarom mensen dat zo leuk vinden, hoe het voelt om zo betrokken bij iets te zijn”. Ik weet niet beter, zo werkt het kennelijk bij mij, maar het ‘zien’ van dit soort dingen blijft vreemd. Het voelt alsof zij deelgenoot zijn van iets universeels; je een onderdeel voelen van iets en hier geluk uit halen. En juist dat mis ik wel, dat onderdeel zijn van iets, ergens bij horen; ik realiseer me echter dat ik niet weet hoe dat moet of hoe dat voelt.
Kate
#autismebijvrouwen #latediagnose #zelfbeeld #identiteit #relaties
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
Arend (donderdag, 10 augustus 2023 20:57)
Kate, dankjewel voor je blog, en alle commentatoren hieronder ook dank. Zo herkenbaar allemaal. En geruststellend dat dit bij autisme kan horen!
Net als Kate ervaar ik geen echte betrokkenheid bij mijn broer en diens gezin, en dat nam ik mezelf tot nu toe eigenlijk behoorlijk kwalijk. Gelukkig mag ik wat minder streng voor mezelf zijn.
Ook wat je schrijft over het beleven van andere relaties, de 'actieve vriendschap' en contacten met oud-collega's, je geeft daarmee woorden aan mijn eigen verhaal.
Ergens bij willen horen, maar niet weten hoe, ook dit is voor mij een groot spanningsveld.
Nina (woensdag, 29 maart 2023 09:46)
Ik ontdek net deze site en ben helemaal verbaasd dat ook dit 'erbij hoort'...Goed om te lezen.
Ik ben idd ook wel benieuwd naar de vraag die HP heeft gesteld. Ik worstel nu enorm met de relatie met mijn ouders.
Sofie (woensdag, 24 augustus 2022 18:22)
Voor mij ook herkenbaar. Ik oom uit een groot gezin, waarbij ik inmiddels de contacten op een lager pitje heb gezet, omdat ik enorm overspoeld raakte door emoties.
Enerzijds ervaar ik dat ik geen verbintenis met ze heb. En tegelijkertijd kan het heel erg pijn doen dat ik geen er internist met ze heb. Maar als de pijn wegeebt is, kan ik er ook weer heel nuchter tegenaan kijken, in de zin van het 8s zoals het is.
Ik heb het artikel gelezen over 'geen emoties ' hebben of juist een te veel aan emoties. Ik denk toch dat ik mezelf afscherm voor een teveel aan emoties. Dat kan ik niet handelen. En blijkbaar gebeurt er dan iets in mijn hoofd dat uit de emotie verbinding gaat zodat ik, rustig kan blijven en geen pijn of gemis voel.
Kate (zondag, 04 april 2021 10:08)
Dank jullie wel voor jullie reacties! Altijd fijn om te lezen als het herkenbaar is!
Elise (zaterdag, 03 april 2021 11:53)
Voor mij is het alsof ik dit geschreven heb. Ik ervaar exact hetzelfde en druk me ook op deze wijze erover uit als ik het probeer uit te leggen aan iemand. (Dat gebeurt zo goed als nooit.)
Onvoorstelbaar herkenbaar. Ook dat je iemand lang niet kunt zien en als ze er dan weer zijn het voor jou is zoals vanouds.
Ik merk overigens zelf dat ik ook niet echt een band voel met spullen of waar ik woon. Verhuizen heeft op mij amper enige impact. De nieuwe plek is de nieuwe plek en de oude wordt niet gemist.
Maria (donderdag, 04 maart 2021 22:34)
Ik ben 54 jaar, gediagnosticeerd voor vermijdende persoonlijkheisstoornis. Maar hoe meer ik lees over de manier waarover gevoel wordt gesproken, dan gaat dat over mij. Toen mijn vader overleed, huilde ik niet en dat heeft mij altijd verbaasd. Ik hoorde niet bij de rest van mijn familie, voelde geen band en ging zelfs bij het belangrijkste moment ergens anders staan.
Ik wist nooit dat je naast wel sociaal kunnen zijn, toch moeite kunt hebben met grenzen en gevoel. Er wordt zoveel duidelijk nu dat ik mijn therapeut ga vragen toch meer naar ASS te gaan kijken. Het zou mijn hele leven verklaren. Ik heb me bij mijn vier zussen altijd en loner gevoeld.
HP (zondag, 08 november 2020 11:16)
Hoi, mag ik een misschien hele ongepaste vraag stellen? Hoe was de relatie met je eigen ouders toen ze nog in leven waren? En hoe oud was je toen ze overleden? Ik ben zelf erg zoekende hoe het kan dat sommige mensen met autisme wél een diepe band kunnen ervaren en sommigen niet. Een of dat iets met ouders en opvoeding (dus ook begrip en erkenning) te maken heeft.
Bedankt als je wilt antwoorden, zo niet, dan ook helemaal oké.
Sylvia Stuurman (vrijdag, 25 september 2020 08:48)
Heel mooi en eerlijk geschreven!
Toch zou ik het niet een "verstoorde" hechting noemen. Het is een *andere* hechting.
Ik heb wel vaker het idee dat je, als je autistisch bent, veel meer in het hier en nu leeft dan anderen. Het verleden heeft veel minder een rode draad, is veel minder een verhaal dan voor andere mensen, maar een samenraapsel van details, een mozaïek dat steeds verandert. de toekomst is onduidelijk en vaag.
Daarom is het logisch dat "hechting" een hechting is in het hier en nu.
Joyce (dinsdag, 22 september 2020 05:32)
Heel herkenbaar.
Ik vraag me geregeld af hoe mensen dit voelen/ervaren, of het echt is of dat zij stiekem net zo hun best moeten doen als ik.
Dankjewel voor je openheid.