Had ik wel een eetstoornis?

Ik ben op mijn 18de gediagnosticeerd met de eetstoornis NAO. Opzich geen vreemde diagnose toen. Ik at te weinig, voelde mezelf te dik, gebruikte laxeermiddelen, mijn gewicht was iets te laag en ik had soms eetbuien. Ik werd al snel aangemeld voor een deeltijdbehandeling voor eetstoornissen. Na de behandeling was ik op een gezond gewicht en gestopt met de laxeermiddelen. Een goed eetpatroon bleef daarentegen lastig. Ik had meer eetbuien en er waren tijden dat ik mezelf op een streng dieet zette. Hoe een normaal eetpatroon eruit zag, dat wist ik eigenlijk nog steeds niet. Ook vond ik mezelf nog steeds te dik.

Raar was het dus niet, dat de diagnose eetstoornis NAO gesteld werd, maar nu ik mijn diagnose autisme heb, begin ik het vanuit een ander perspectief te zien. Want wat vond ik namelijk te dik? Ik vond mezelf overal te dik, maar vooral mijn benen en heupen vond ik veel te dik. Het liep bij mij mis op dat ik niet begreep, dat mijn lichaam veranderde in de puberteit. Dat ik borsten zou krijgen, dat wist ik en daar had ik dan ook geen problemen mee. Alleen dat je meer vet zou krijgen, dat je heupen en je bovenbenen steviger konden worden, dat wist ik niet. Toen ik daarmee geconfronteerd werd, vond ik dus dat ik te dik werd. Ik leerde vele jaren later wel dat dit normaal was, maar het heeft lang geduurd voordat ik dat echt kon accepteren. Ik was niet op alle veranderingen in mijn lichaam voorbereid tijdens mijn puberteit, dat was het probleem.  

Ook had ik totaal geen idee meer wat ik moest eten. Ik was in de groei natuurlijk en je lichaam heeft daardoor meer eten nodig, maar hoeveel dan? Ik wist het niet. Hier was ik ook niet op voorbereid. In plaats van meer eten, ging ik minder eten, door het gevoel dat ik ‘te dik’ was. Ook voelde ik niet dat ik honger had. En dan de eetbuien nog. Dat was een soort overlevingsstrategie voor mij. Als het mij allemaal teveel werd, dan ging ik eten. Zo raakte ik mijn stress kwijt. Het kauwen, de smaak, dat maakte mij rustig. Dat ik dan teveel at, voelde ik ook niet. Mijn lichaam gaf geen signalen af of ik herkende ze niet, dat weet ik niet. Mijn psycholoog zei laatst dat dat wel eens met over / onderprikkeling te maken kon hebben. Toen viel het kwartje pas bij mij. Ik voelde niet dat ik honger had en op het moment dat ik de ‘honger’ wel begon te voelen, dan was ik onverzadigbaar. Pas nu weet ik hoe het voelt om gewoon vol te zitten. Ik vind het nu zelfs vervelend als ik een beetje teveel heb gegeten, dan merk ik gewoon dat het in de weg zit. 

De eetstoornisbehandeling die ik heb gehad, hielp dus niet voor mij. Ik kwam wel op een gezond gewicht en stopte met de laxeermiddelen, maar ik had totaal geen idee wat ik moest eten op een dag. Dit kwam ook doordat ik geen duidelijkheid kreeg. We kregen wel een ‘voorbeeldlijstje’. Daar stond dan op dat je 5 tot 7 boterhammen op een dag moest eten, maar ik had geen idee of ik dan 5 of 6 of 7 boterhammen moest eten. Ik heb vaak gevraagd hoeveel boterhammen ik moest eten, maar ik moest dit zelf bepalen en dat kon ik niet. Hoe kon ik weten wat de juiste aantal boterhammen voor mij waren? Zo ging het ook met de lijst met tussendoortjes, die varieerde van een appel tot een zakje chips. Je raad het al, ik had geen idee wat ik dan moest kiezen. Gezond, ongezond, hoe vaak gezond of ongezond en dan nog de tussendoortjes die een beetje gezond zijn... Een ‘vage’ lijst hielp mij dus niet, daarom werkten de diëten zo goed voor mij. Daar stond precies beschreven wat je voor ontbijt moest, dan wat je voor de lunch moest eten, etc. Heerlijk was dat.

Ik heb jarenlang geworsteld met eten. Tot het moment dat ik een dieet moest gaan volgen, vanwege de medicijnen, die ik ging gebruiken. Ik kwam bij een diëtiste. Zij wist dat ik in het verleden voor een eetstoornis was behandeld en dat het met eten nog steeds niet helemaal lekker liep. Ik wist toen nog niet dat ik autisme had. De diëtiste keek niet alleen met mij wat ik wel en niet mocht eten vanwege het dieet. Ze maakte ook een schema met wat ik op een dag kon eten op basis van wat ik nodig had. Een duidelijk schema, wel een schema waarmee ik kon variëren, maar niet zo vrij als dat ik het aantal boterhammen zelf nog moest kiezen. Wat een verademing was dat. Geen discussie meer in mijn hoofd, wat ik nu wel of niet moest eten, wat normaal was of niet. Mijn gewicht stabiliseerde en ik voel me er goed bij. De lijst is mijn hulpmiddel, zodat ik weet wat ik op een dag moet eten. Het liefst hou ik me aan mijn lijst, maar ik geef mezelf ook de ruimte om er van af te wijken, als ik iets anders wil of een keer ergens anders eet. De diëtiste heeft me geleerd hoe ik kan variëren, welke voedingsmiddelen voor elkaar vervangen kunnen worden en als ik het niet weet, dan lukt het me nu om te gokken. Met de geruststelling dat ik weet dat ik de volgende dag weer gezond kan eten.

Anke