Roos
24 jaar, vrouw met ASS
Blog geplaatst op: 13-09-2019
Doen alsof ik normaal ben
“Hoeveel ex-vriendjes heb je?”
Oh ik kan ze niet op 1 hand tellen.
“Ga je mee naar carnaval vanavond?”
Leuk, normaal was ik meegegaan maar ik heb toevallig al afgesproken om oma te helpen.
“Ga je mee shoppen, daarna naar vrienden? Kunnen we vervolgens wat eten, naar de film en aansluitend nog een drankje doen in de kroeg”. Ja leuk!
“Waarom werk je maar 10 uur?”
Oh omdat ik super druk ben daarnaast met vrijwilligerswerk.
Zomaar een greep uit vragen die ik krijg. Er lijkt niks vreemds aan mij. Ik lijk een gewone 24-jarige meid die van feesten houdt, relaties heeft gehad, sociaal is, ongepland dingen onderneemt, en die school en werk prima aankan. Wat niet opvalt is dat ik voor bijna alle vragen die mensen kunnen stellen wel een sociaal aanvaardbaar antwoord klaar heb.
Wat zijn mijn eerlijke antwoorden op bovengenoemde vragen? Ik heb 1 relatie gehad, maar alleen omdat ik erbij wilde horen. Na 3 maanden heb ik er een punt achter gezet omdat ik het niet meer trok; de verplichting om af te spreken, de extreme angst en afkeer voor intieme momenten, de constante nabijheid van iemand. Wil ik mee naar de carnaval? Mee shoppen en daarna nog tig andere dingen doen? De gedachte alleen al zorgt voor paniek… En school of een bijbaan? Ik kom bijna elke dag uitgeput en overprikkeld thuis….
Dit zijn helaas antwoorden die ik niet kan geven. Dat is namelijk niet sociaal aanvaardbaar want ‘ze’ zouden kunnen merken dat ik anders ben en dat moet ik absoluut voorkomen. Ik wil niet als raar of aansteller gezien worden. Ik wil erbij horen, hetzelfde kunnen zijn als ieder ander van 24. Niemand mag merken dat ik ‘anders’ ben, dat ik net zoals kleine kinderen 10 uur slaap nodig heb en overdag ook vaak slaap. Dit zijn precies de redenen waarom ik heel goed gewenste antwoorden kan geven: zodat niemand iets opmerkt, zodat ik erbij blijf horen, zodat er niet over mij gepraat wordt.
Waar ik met deze voorbeelden naartoe wil is het camoufleren van autisme. Ik ben dagelijks bezig met ‘doen alsof ik normaal ben’. Ik wil erbij horen en wil dat mensen mij zien staan (een van de redenen waarom ik 2 jaar in Amerika gewoond heb en op uitwisseling ging naar Taiwan). Dit is iets wat heel veel voorkomt bij meisjes/vrouwen met autisme en gelijk ook de reden waarom de diagnose bij meisjes/vrouwen veelal eerst gemist wordt en pas op latere leeftijd gesteld wordt. Ik heb geluk dat mijn toenmalige behandelaar (en nu mijn begeleidster) ermee kwam dat ze dacht dat ik dit wel eens zou kunnen hebben, anders had het misschien nog wel 20 jaar geduurd….
Camoufleren gebeurt om te voorkomen dat we gezien worden als ‘anders’. We willen erbij horen, net zo zijn als ieder ander. Dat we ten koste van ons eigen welzijn dan maar constant gaan doen alsof, gewenste antwoorden gaan geven, tegen ons zin in meegaan naar dingen die ons eigenlijk teveel energie kosten, dingen aangaan die mensen om ons heen van ons verwachten, of een bijbaan nemen die alle energie uit ons zuigt, maakt niets uit. Als we er maar bij horen, als niemand maar ziet dat we ‘anders’ zijn, dan is het goed. En dit is nou juist hetgeen wat ons zo uitput.
Wat lastig is aan camoufleren, is dat omstanders snel zullen denken dat we alles wel aankunnen en als we dan eens nee zeggen worden we gezien als lui of aansteller, etc. Omdat we zo capabel lijken en omdat we het vroeger misschien ‘ook konden’ zal het allemaal wel meevallen. Echter hoe ouder ik word, hoe meer ik word geacht om mij als zelfstandige volwassene te gedragen, hoe meer druk er op mij komt te liggen en hoe harder ik moet camoufleren. En de energie om te camoufleren is een keer op…..
Mij kost het camoufleren veel energie en het zorgt voor extreem veel overprikkeling. Als kind uitte ik dit (zo leer ik tijdens psycho-educatie) in extreme boosheid, nu vooral in depressiviteit en paniek. Het is nu belangrijk om mijn eigen grenzen te gaan leren vinden, leren aanvoelen wanneer ik nee moet zeggen en wanneer het misschien handig is om wel mee te doen met iets. Omdat bij mij de diagnose pas gesteld is vorig jaar oktober, toen ik 23 was, is het heel lastig om nieuwe grenzen te leren stellen. Ergens in mij zit nog die enorme weerstand. Het zal wel even duren voordat ik dit helemaal onder de knie heb.
Roos
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
Els (vrijdag, 05 juni 2020 15:52)
Een late reactie, maar oh zo herkenbaar.
Naast camoufleren heb ik ook ooit de terugkoppeling gehad dat ik soms echt iemand "uit kon horen". Net alsof ik probeerde er achter te komen hoe het hoorde.....
Zelf pas recent op 39 à 40 jarige leeftijd de diagnose ASS gekregen. En ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet wat ik ervan moet denken, erbij moet voelen.
Kan wel zeggen dat ik herkenning vind in jouw blog en die van anderen hier.
Eva (maandag, 23 maart 2020 03:41)
Dag roos,
Wat een dapper verhaal. Ik ben zelf 22 jaar en kreeg vorig jaar de diagnose Adhd. Vanaf toen werd er al veel voor mij duidelijk maar werd het voor mij ook steeds duidelijker dat adhd het net niet was. vorig jaar was ik nog een wild feestbeest die leuk mee wilde doen. Ik heb het afgelopen jaar veel thuis gezeten en nagedacht over aan wat voor contact ik nou echt behoefte heb. Kwam ik dus tot de conclusie dat ik helemaal geen sociale vlinder ben � ik begrijp je verwarring van het niet weten waar je echte grens is. Je hebt het altijd zo gedaan wat voorstellen hoe het anders zou kunnen lastig maakt. In je verhaal lees ik wel terug dat je al goed op weg bent. Succes met je persoonlijke groei! En Bedankt dat ik me door jouw verhaal wat minder alleen kon voelen.
Merel (dinsdag, 17 september 2019 07:31)
Heel herkenbaar. Ik was pas 44 toen ik mn diagnose kreeg, 2 jaar geleden. Ik merk dat mijn camouflagetechnieken er zo zijn ingesleten, dat ik ze er nauwelijks uit krijg. Maar steeds vaker lukt het me om gewoon te zijn wie ik ben met alle (on)mogelijkheden. Ik heb mijn hele levensstijl omgegooid en ben nu een stuk gelukkiger omdat ik meet mijn eigen tempo en kunnen volg. Dan maar 10 uur slapen en smiddags nog 2 uur. Ik kan me voorstellen dat het op jouw leeftijd extra moeilijk is omdat het "erbij" horen nog belangrijker is. Maar ik kan je echt aanraden meer jezelf te zijn, dat scheelt zoveel energie. Leven op zich is voor ons al uitputtend, laat staan als we ook nog onszelf moeten verstoppen.
Voordeel is bij jou wel dat je relatief "kort" gecamoufleerd hebt, dus ik heb alle vertrouwen dat het je gaat lukken.
Mijn dochter van 13 is ook net gediagnosticeerd. Die heeft t ook moeilijk met alle hormonen die er ook nog eens bij komen kijken. Het lukt haar niet om normaal onderwijs te volgen (te veel prikkels) dus ze heeft nu een aangepast programma. Ook zij camoufleert veel, op school merken ze niets aan haar, behalve haar misofonie. (Niet tegen -eet- geluiden kunnen)
Dank je wel voor je blog! En succes!
Gr
Merel
Sandra (maandag, 16 september 2019 21:18)
Lieve Roos, wat prachtig verwoord. Ik word er stil van. Wat ik je wens is dat jij kan zijn wie je bent met al je mooie eigenschappen en kwaliteiten. Heb vertrouwen in jezelf, want jij komt er wel.
Voor ons is dit een mooi stuk, jij geeft ons een stukje inzicht in hoe jij de wereld ervaart prachtig mooie vrouw.
Jackie (maandag, 16 september 2019 19:18)
Dapper om jouw verhaal te delen Roos. Klote dat de maatschappij zo hard en naar is als je net ff iets anders bent.... hoop dat je snel gewoon mag zijn wie je bent.....en mensen je ook gewoon laten zijn ❤️
Francesca (zaterdag, 14 september 2019 23:22)
Heel mooi geschreven! Duidelijk, helder en super herkenbaar :)