Catharina
62 jaar, volwassen vrouw met vermoeden ASS, wacht op diagnose
Blog geplaatst op: 13-09-2022
Bang om door de mand te vallen
Ik denk al jaren dat ik lijd aan het zogeheten imposter syndroom. Mensen die hier last van hebben zijn meestal hoog opgeleid, succesvol en presteren veel. Maar ondanks dat ze door iedereen worden geprezen, geloven ze zelf niet in hun capaciteiten en wijten ze hun succes aan omstandigheden, toeval en geluk. Dit geldt ook voor mij. Hoeveel successen ik ook heb behaald – ik ben hoogleraar, haal veel geld binnen voor onderzoek, publiceer in internationale tijdschriften en word vaak gevraagd om voordrachten op internationale conferenties te geven – ik blijf bang dat iedereen ontdekt dat ik eigenlijk helemaal niks kan. En dit gevoel wordt steeds erger. Hoeveel tijd heb ik nog voordat ik ontmaskerd word als de bedriegster die ik ben?
De lat ligt bij mij altijd erg hoog. Als je voortdurend twijfelt aan je eigen kunnen ga je steeds harder werken om ervoor te zorgen dat je niet faalt. Dus elke keer dat ik moet presteren bereid ik me extreem voor. Natuurlijk presteer ik dan ook best aardig. Maar dat overmatig hard werken kost ook veel van mezelf. Ik heb veel stressgerelateerde klachten en heb al twee keer een burn-out gehad. Want na elke prestatie moet er weer een andere komen in mijn gevecht tegen mijn onzekerheid. Ik ben ondertussen vreselijk moe.
Ik weet eigenlijk niet hoe hoogleraren zich moeten gedragen. Ik kijk het altijd maar een beetje af van mijn collega’s. Eigenlijk heb ik vrijwel constant het gevoel dat ik mijn onwetendheid maskeer. Want als je niet gelooft dat je iets kan dan moet je wel naar anderen kijken die het wèl kunnen. Dit heb ik ook buiten mijn werk, vooral bij sociale contacten. Praten over koetjes en kalfjes: hoe doe je dat? Waarom begint iedereen altijd over het weer? Waarom kan ik niet gewoon zeggen wat ik denk maar moet ik het een beetje inkleden of verbloemen? Dat soort dingen vind ik echt lastig. Werkfeestjes overleef ik alleen als ik flink veel wijn drink, want wat zèg je dan tegen je collega’s die wèl weten hoe het allemaal moet?
Onlangs kreeg mijn neef op zijn 18de de diagnose ASS. Dat verbaasde mij zeer want zijn gedrag leek niet in het minst op dat wat ik uit de media kende. Hij is sociaal, goed met taal, maakt altijd grappige woordspelingen. Toen ben ik me er een beetje in gaan verdiepen en ontdekte dat de kenmerken – vooral van hoog-functionerend autisme – wel heel erg overeenkomen met de mijne en ook met de persoonlijkheidstrekken van het imposter syndroom. Dan heb ik het over een scherp inzicht in complexe zaken, perfectionisme, negatief zelfbeeld en laag gevoel van eigenwaarde, de lat hoog leggen en goed kunnen maskeren. Dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken en de vernieuwde vragenlijst autisme bij vrouwen van Henny Struik ingevuld. Daar kwam een zeer hoge score uit die betekent dat ik veel overeenkomsten heb met vrouwen die een diagnose in het autismespectrum hebben. Nu is het wachten op een uitgebreidere test. Zal ik er dan op mijn 62ste achter komen dat ik niet het imposter syndroom maar ASS heb? Ik ben benieuwd of andere mensen ook ooit dachten dat ze het imposter syndroom hadden en later gediagnosticeerd zijn met ASS. Of het wat uitmaakt? Geen idee!
Catharina
Meer informatie:
- Over het imposter syndroom: https://dejongepsychiater.nl/onderzoek/klinisch/1125-de-vloek-van-slimme-mensen
#autismebijvrouwen #ASS #impostersyndroom #bedriegersyndroom #maskeren #doordemandvallen #laagzelfbeeld
Hieronder kun je via het formulier een reactie op de blog achterlaten. Wees je er van bewust dat de reacties openbaar zijn.
Er wordt gevraagd om je naam in te vullen. Dit mag natuurlijk ook een pseudoniem of mogen ook initialen zijn als je liever niet wilt dat je naam bekend wordt. Let er tevens op dat ook sommige auteurs van de blogs onder een pseudoniem geschreven zijn. Ken je de werkelijke identiteit van de auteur, verklap deze niet per ongeluk in je reactietekst.
We willen iedereen de kans geven zijn/haar visie en reactie te geven. Wees wel respectvol naar elkaar. Daarnaast is FANN niet verantwoordelijk voor de inhoud van de reacties.
Mikkiko (donderdag, 13 oktober 2022 14:33)
Dat zou ik graag willen, Catharina. Misschien kunnen we met de uitwisseling van onze ervaringen iets voor elkaar betekenen? Als je dat wilt, kun je mij vrijblijvend een beetje leren kennen via mijn website www.mikkiko.nl .
Groet Mikkiko
Catharina (woensdag, 28 september 2022 19:41)
Fijn dat je me meer kan vertellen Mikkiko. Ik zal je binnenkort mailen.
Mikkiko (maandag, 26 september 2022 13:26)
Wat herkenbaar!! Ik kreeg (ook) pas mijn diagnose op mijn 61e en functioneerde ook op redelijk hoog niveau ('slechts' gepromoveerd �) en keek ook van alles af van anderen. Zelfs nu na mijn pensioen stel ik extreem hoge eisen aan mezelf. Ook ik ben bang om door de mand te vallen, daarom kan ik nog niet zoveel met het adagium 'wees jezelf' en stop met camoufleren. Want: wie blijft er dan over? Heel vermoeiend en frustrerend.
Ik zou je veel meer kunnen vertellen; ik hoop van harte voor je dat jij je weg vindt met/na een passende diagnose. Daarvoor is het nooit te laat. Maar ook daarna is het nog wel buffelen om jezelf te resetten, maar ik ben intussen een heel eind gekomen. Zin in contact? Mail me dan alsjeblieft persoonlijk via info@mikkiko.nl
Catharina (maandag, 26 september 2022 11:00)
Dankjewel Kate voor je commentaar. Ook ik twijfel aan diagnose ASS vandaar dat ik me versneld wil laten testen. En ook ik geniet van het op hoog niveau presteren ook al zorgt het ook voor stress. Ik las net een paar blogs van jou en zie meer overeenkomsten, zoals bewust geen kinderen, moeite met herkennen van gevoelens of ze gewoon niet heb, te direct voor meeste mensen (ik werd in Engeland waar ik lang gewoond heb gezien als de botte Hollander maar ik ben veel slechter in me diplomatisch uitdrukken dan meeste Nederlanders en heb weinig belangstelling voor anderen) enz. Ik ben benieuwd wat uit diagnosetraject komt maar hoe meer ik lees (vooral in jouw bijdragen) hoe meer ik denk dat ik ASS zou kunnen hebben. Ik de typische kenmerken die ik lees herken ik me niet.
Kate (zondag, 25 september 2022 10:52)
Zo herkenbaar! Ik heb dit zowel t.a.v. mijn werk, alsook de ASS diagnose (heb ik echt wel ASS, heb ik echt goed uitgelegd hoe het bij mij werkt? Et cetera). Imposter syndrome is mij goed bekend, alsook de twijfel of ik misschien ASS had. Voor mij was dit (5 jr geleden) ook één van de redenen om het diagnose traject in te gaan.
Qua werk: ik kan je alleen maar vertellen hoe het (nu) voor mij werkt. Ook ik moet dagelijks op hoog niveau presteren, ik zou ook niet anders willen omdat ik graag met complexe materie bezig ben. Vooral voor mijn diagnose dacht ik ook regelmatig, bijv. na een presentatie of voordracht, dat ik door de mand zou vallen. ‘Ze komen er nog wel achter dat ik eigenlijk niet zo veel weet’ en allerlei variaties hierop. Dit is na de diagnose niet weggegaan, wel wat weggeëbd. Ik denk dit nog steeds, maar minder heftig. Ik heb geaccepteerd dat ik dit zo ervaar. De (vervelende) gedachte is er, maar dat neemt niet weg dat ik alsnog wel die prestatie heb geleverd. Kortom, ik presteer er niet minder om, leg de lat nog steeds zo hoog en word soms geplaagd door dat vervelende gevoel. Die acceptatie maakt voor mij dat het wat minder heftig voelt. Het wordt dan een soort van: ‘daar ga ik weer, daar komt het twijfelen weer’, en weer door.
Wat denk ik scheelt, voor mij, is dat ik goed in staat ben een balans in mijn leven aan te brengen. Ik doe niet aan sociale (werk)activiteiten, ik neem geen deel aan de koetjes en kalfjes praatjes (borrels, bijeenkomsten). Ik word daar zo ongelukkig van dat ik daar mee ben gestopt. Dan maar niet netwerken; ik ga niet iets doen wat ten koste gaat van mijn peace of mind of mentale gezondheid. Door dat goed te bewaken, door ‘nee’ te zeggen, ervaar ik veel meer werkvreugde, veel meer rust en stabiliteit.
Ik hoop dat je zoektocht je meer rust zal geven. Kijk goed naar wat jij nodig hebt, kom voor jezelf op, schrap wellicht wat zaken waar je ongelukkig van wordt en heb vertrouwen in jouw kunnen (makkelijker gezegd aan gedaan, weet ik).
Groet Kate.
Catharina (zaterdag, 24 september 2022 07:10)
@Hathor
Goeie vraag. Bij mij is de intellectuele uitdaging mijn grootste vreugde. Ik heb gelukkig wel een goede relatie al heel lang. Mijn man steunt mij erg vooral als ik weer eens overstuur ben over contacten met andere mensen. Dat gaat mij inderdaad ook niet hoe af. En in huis heb ik erg graag alles op een vaste plaats. Lijkt dus erop dat autisme diagnose best een mogelijkheid is.
@ Eva: jouw verhaal is erg herkenbaar voor mij. Inderdaad lijkt het erop dat de kenmerken die jij beschrijft bij hoog functionerend autisme in vrouwen kunnen zijn. Ik doe eind oktober een test voor autisme, niet het hele traject maar een iets verkort onderzoek en zal te zijner tijd laten weten wat daar uitkomt.
Eva (vrijdag, 23 september 2022 18:17)
De kenmerken die je beschrijft zijn heel herkenbaar. Vooral niet in mezelf geloven. Ik werd ooit toegelaten tot een studie in het buitenland waar een hele strenge selectie op zat. Twee jaar lang heb ik het gevoel gehad dat ik de boel bedonderde, ik wachtte tot ik door de mand viel en was helemaal niet blij toen ik mijn masterdiploma op zak had. Hadden ze me uit medelijden een goed cijfer gegeven? Hetzelfde geldt voor sollicitaties. Ik ben oprecht verbaasd als ik voor een baan word aangenomen. Ook dan voelt het alsof ik de selectiecommissie voorgelogen heb en is niet de vraag of ze achter mijn bedrog komen, maar wanneer.
Mijn onzekerheid in combinatie met streberigheid heeft me uiteindelijk opgebroken. Ik, die vind dat ik alles moet kunnen, maar niets kan, ben onlangs arbeidsongeschikt verklaard. Mijn energie is op, ik kan letterlijk niets meer.
Ik heb niet eerder van het impostersyndroom gehoord, dus ik kan de vragen onderaan jouw blog niet beantwoorden, maar herken er wel veel in. Een paar jaar geleden heb ik de diagnose autisme gekregen. Dat verklaart voor mij een heleboel op het gebied van sociale ongemakken, maar ik heb altijd gedacht dat de onzekerheid en de hoge lat die ik voor mezelf leg komt door mijn thuissituatie als kind en pesterijen op school. Presteren was voor mij een manier om te laten zien wie ik was, maar ik kreeg er niet de erkenning voor die ik nodig had. En zo ging de lat hoger en hoger. Maar als ik jouw verhaal goed interpreteer, dan zou het bij autisme kunnen horen?
Sterkte bij je diagnostisch onderzoek.
Hathor (vrijdag, 23 september 2022 17:58)
Catharina, ik lees niets over hoe je je privé, je huis op orde hebt. Lukt dat, of is die intellectuele uitdaging je grootste vreugde?