Leven

 

Leven in een wereld waarin veel stilgezeten wordt

Waar veel, zoet, vet en onnatuurlijk gegeten wordt

Er onnatuurlijke en kriebelende stoffen gedragen moeten worden

Er overal geluiden zijn

Gifstoffen normaal geworden zijn

Waar veel geuren door elkaar heen zweven

Je constant door visuele prikkels wordt overvoerd

Waar moord en geweld je om de oren vliegen

Tempo gewaardeerd wordt

Evenals status en macht

Ongeschreven regels als chaos voelen

Normen en waarden niet bij jouw systeem passen

Waar iedereen onzichtbare regels lijkt te volgen die niemand je ooit vertelde

Er goed- of afkeurend  wordt gekeken naar alles wat je doet

Uiterlijk en materialisme belangrijk zijn

Maar niks is wat het lijkt

 

Mensen maar woorden uitstoten

Terwijl jou iets anders bezighoudt

Waar de rondrennende mens grijs kleurt van de overload aan prikkels

Van het moeten, bereiken, streven en kennis vergaren

Mensen en systemen raken overbelast, verlamd en stijf

Omdat ze niet kunnen bijbenen

Wie ze denken te moeten zijn

 

Je probeert dit alles te begrijpen

Te leven in een wereld

Waarin de mens de baas denkt te zijn

En datgene vernietigt waar hij zelf uit is ontstaan

Maar er niks wezenlijks aan wordt gedaan

 

Die wereld weiger ik te omarmen.

En toch weerspiegelt mijn leven dat van deze hele aarde

De aarde is in pijn, en ik ben in pijn

Er wordt ons aangedaan

Wat we niet hebben verdiend

 

Soms is er even geen genade

Soms is het wat het is

Na regen komt zonneschijn, of weer een nieuwe bui

Het leven zit vol met tegenslag en verantwoordelijkheden

 

‘Waarom ben je zo moe, je hebt toch veel vrije tijd?’

‘Waarom werk je niet?’

‘Waarom doe je altijd zo moeilijk?’

 

Heb je een stoornis, waardoor je niet zo makkelijk in de wereld past en elke ’gewone’ dag al enorm veel moeite kost, omdat niks voor jou vanzelfsprekend is, de wereld niet in elkaar steekt zoals jij in elkaar steekt

 

En ben je moe, van alle PTSS-symptomen die je wakker houden als de rest van de wereld slaapt,

Die je uit de stroom van het leven halen, omdat je telkens terug gezogen wordt door een onbegrijpelijke kracht, zonder dat je het wilt

Je wel wilt, maar het niet lukt, en je dat zelf ook niet begrijpt

En de ellenlange weg die je aflegt om er mee te leren leven, niet lijkt op te schieten

En je doet zo je best om het ook te kunnen

Je wilt je kinderen het beste geven

Ook al is dat zonder partner, zonder geld en zonder richting in je leven

 

Dan zit je soms een tijd in een kuil, waar het licht amper nog tot de bodem komt

En zelfs daar is de bodem niet solide en wankel je

Waarop te vertrouwen?

Want je gaat maar door, ook daar

Wat heb je voor keus?

 

Lamgeslagen

Overvraagd

Overprikkeld

Alleen

Uitgeput

Moegestreden

 

Omdat het voelt alsof ik een marathon loop, elke dag van mijn leven

Omdat het lijkt alsof niks vanzelf gaat

Omdat ik elke dag overprikkeld raak van de hoeveelheid aan auditieve, visuele en kinestetische prikkels

Omdat ik lamgeslagen ben door de hoeveelheid tegenslagen die ik voor m’n kiezen kreeg

Omdat ik uitgeput ben van alle nachten alert en wakker zijn, terwijl mijn lichaam zo vermoeid was

Omdat ik moegestreden ben omdat ik vecht voor een fijn, liefdevol, rustig leven voor mij en mijn kinderen

Omdat ik me alleen voel, in een wereld die ik niet goed begrijp

Omdat ik me anders voel, omdat anderen me niet begrijpen

 

Er is maar 1 keus, en die weg kun je altijd inslaan, waar je ook staat, wie je ook bent en hoe je leven er ook voor staat.

 

Dat is de weg van de liefde.

Liefde voor jezelf

Liefde voor je kinderen

Liefde voor je familie en vrienden

Liefde voor de aarde

En liefde en compassie voor de situatie waar je in zit

 

Ook dit gaat voorbij, hoe hard het ook mag zijn, hoe koud en eenzaam het mag voelen.

En dan vind je je pad. Want het pad is er al, je hoeft er alleen maar op te gaan lopen, je er aan over te geven. En te vertrouwen dat het leven ook voor jou iets moois in petto heeft. 

Stel je open voor de liefde, voor de stilte, voor de natuur. 

En luister

Luister waar het je wil brengen, luister wat het je heeft te leren, en geef je dan over.

Over, aan het leven

Waar de schoonheid is

Er in elk moment iets moois schuilt

De natuur je omringt, met haar geuren en kleuren, haar kou en haar warmte

Waar je kinderen lachen en tegen je aan kruipen

Waar je altijd nog soep kunt koken, om jezelf te verwarmen

Een spelletje al lucht kan geven

En je muziek opzet, om het leven te vieren

Met al haar ups en downs,

Al haar schoonheid en verzet

Waar elk einde een nieuw begin is

En leegte er is om opgevuld te worden

Of leeg te laten zijn, voor de tijd die er is

 

Het leven roept

De mens is sterk

‘Beschadigd zijn’ niet het einde betekent

Maar scheuren gelijmd mogen worden

Liefst met gouden lijm

Zodat elke mens

 

Zijn eigen, ware schoonheid moge zijn

 

 

Marije